استانداردهاي حسابداري، مقررات حاکم‌بر چگونگي انجام کار حسابداري هستند.
استانداردها به‌عنوان قواعد پايدار مورد پذيرش همگان قرار مي‌گيرند، اما در عمل به‌طور دائم در تغييرند.
استانداردهاي حسابداري معمولاً شامل سه بخش به‌شرح زيرند:
شرح مسئله،
بحث مستدل يا ارائه راههايي براي حل مسئله،
ارائه راه‌حل مطلوب.
بنابراين بحث در مورد مسئله مي‌تواند به روشن شدن ابعاد مختلف مسئله و در نتيجه ارائه راه‌حل مطلوبتر بينجامد.
يکي از دلايل تدوين استانداردها، ارائه اطلاعات روشن، قابل اعتماد، داراي ثبات رويه و مقايسه‌پذير در مورد وضعيت مالي، نتايج عمليات و شيوه رفتار شرکت است. در ادامه، اشکالاتي که استاندارد شماره 15 با توجه به هدف تدوين استانداردها دربردارد مورد بررسي قرار مي‌گيرد.
مفهوم درامد و سود
تعريف سود از نظر اقتصادداناني مانند هيکس(Hicks) ،که از نظر مفهومي و تعيين پايه روشهاي شناسايي سود، مورد قبول حسابداران نيز قرار گرفته، اين است که سود عبارت از ميزان پولي است که اگر در طول يک دوره خرج شود، وضعيت شخص در پايان دوره مانند اول دوره باشد.
از تعريف فوق مفهوم نگهداشت سرمايه استخراج شده است. يکي از انواع مفاهيم نگهداشت سرمايه، مفهوم نگهداشت پول يا سرمايه مالي است که برحسب واحد پولي محاسبه مي‌شود و درحال‌حاضر مبناي اصلي تدوين استانداردهاي حسابداري قرار گرفته است.
با استفاده از مفهوم نگهداشت سرمايه مالي مي‌توان گفت که سود عبارت از مبلغي است که شرکت مي‌تواند پس از پايان دوره مالي به صاحبان سهام خود پرداخت کند و در ميزان سرمايه صاحبان سهام از نظر پولي (مبلغ) تغييري ايجاد نشود. براساس مفاهيم نظري گزارشگري مالي، درامد عبارت است از افزايش در حقوق صاحبان سرمايه، به‌جز مواردي که به آورده صاحبان سهام مربوط مي‌شود. دوره حسابداري ويژه بازارکار